قیافه ی شرقی

من همیشه در بهترین مدرسه ها درس خواندم. مدرسه هایی که در بهترین جای شهر بودند و دانش آموزانشان اغلب از خانواده های مرفه و تحصیل کرده. تا قبل از ورود به دانشگاه با بهترین فرهنگ ایرانی ها مواجه بودم. اما پایم را که به دانشگاه گذاشتم. خیلی فرق کرد. من دور از خانواده، درخوابگاهی که هرگونه فرهنگی در آن وجود داشت. خوابگاه که خوب بود. تک و تنها به شهر پا گذاشتم. با مردم واقعی مواجه شدم. مردمی که همه میخواستند حق من را پایمال کنند. مردمی که به ندرت بویی از انسانیت برده بودند و در همه چیز وحشیانه عمل میکردند. راننده هایی که سر مسافر دعوا میکردند. مردهایی که زن را از انسان ها نمیدانستند. کم کم یاد گرفتم. یاد گرفتم که از حق خودم دفاع کنم. یاد گرفتم که به مردها اجازه ندهم تحقیرم کنند هرچند خیلی جاها دیگر دست من نبود. بعد از مدتی دیدم من هم دارم شبیه همین آدم ها میشوم.

آنجا بود که از خودم، از فرهنگم، از قیافه ی شرقی ام، از تک تک لحظات زندگی ام حالم بهم خورد. دیدم بجای تکامل دارم سقوط میکنم. هر روز دارم آدم بدتری میشوم. هر روز بیشتر دروغ میگویم. من اینجا هر روز از انسانیت دور تر میشوم.

نه امنیتی دارم و نه جدی گرفته میشوم. نه کسی استعداد هایم را میبیند و نه کسی قدرم را میداند. به چه امید. به چه امید به زندگی در اینجا میخواهم ادامه بدهم. باید از این کشور بروم.

با خودم گفتم دختر. تو از جنس این مردمی. تو از جنس این خاکی. این مردم خیلی شبیه تواند فقط درمسیر اشتباهی افتاده اند. آن ها همه مردم خوبی اند فقط سایه  ی جهل بر زنگیشان افتاده. این آدم ها قدرتی برایشان نمانده که اصلا بخواهند به تکامل فکر کنند. نان شب ندارند بخورند. تکامل چیست اینجا اولویت با بقاست. زندگی اینجا معیشتی است.

به خودم قول دادم. قول دادم که اگر روزی کسی شدم. اگر توانستم این خاک را ترک کنم و توانستم کسی بشوم، بی درنگ برگردم. برگردم و کمک کنم به انسان هایی که خیلی شبیه من اند.

یک صدایی از درون به من گفت: حرف نزن! تو فقط یک دختر ضعیفی.

پاسخ دادم: روزی به دنیا نشان خواهم داد که زن بودن یعنی چه. روزی به تمام زن ها میفهمانم که این عدم اعتماد به نفسشان. این صدای درون احمقانه شان یک باور توهم گونه است که چیزی نیست جز یک دروغ کثیف‌. من روزی به هدف مقدسم میرسم و روزی زندگی بهتری برای آدم هایی که احساساتشان خیلی شبیه من است ایجاد میکنم.